Een doodgewone zondag

De lucht lijkt wel sepia. Ik moet met mijn ogen tegen de zon in knijpen als ik in de auto op weg ben naar het bos. Wat een perfecte dag voor een korte wandeling door het Rijsterbos. Ik parkeer Bram (jup, mijn auto heeft een naam) onder de hoge bomen en stap uit. Nog best fris zo in de schaduw. Behendig zwaai ik de kinderwagen uit de kofferbak en til Linde uit haar autostoeltje.

De bladeren kraken onder mijn voeten en Linde kijkt verwonderd om zich heen naar alle goudgele en oranje gekleurde blaadjes. Halverwege het pad pak ik haar uit de wagen, zet haar neer en zo lopen we hand in hand een aantal meters door het bos. Ze verbaast me met haar kunnen want als ze me loslaat gaat ze er in haar eentje vandoor. Met zand bedekte stokjes worden onderzocht en dwarrelende blaadjes geïnspecteerd. Enthousiast loopt ze heen en weer en roept 'dêr, dêr' (daar in het Fries)

Na 10 minuten is ze kapot en laat zich op haar kont in de modder zakken. Ik neem Linde op mijn arm en samen duwen we de kinderwagen voor ons uit. Op de terugweg naar de auto komen we een bankje tegen waar ik besluit een pitstop te houden. Daar zitten we dan. Samen op een bankje een krentenbol te delen. En dat noemt men een doodgewone zaterdag..

Op zulke momenten leer ik. Dat mooie en gelukkig momenten zomaar komen als je het niet verwacht. Het geeft mij als moeder energie, een geluksmoment om op te teren in een periode waar het soms best even pittig is om moeder te zijn.