1/100 bananendoos

Een bananendoos vol leven

Het is zondag, 21 graden en er is geen zuchtje wind die mijn haar ook maar iets doet opveren.

Ik heb onze strakke, met terrassen aangelegde tuin ingeruild voor de heerlijke bloemen wildernis van opa en oma. Dit moment is heilig, bij pake en beppe in de tuin, in die enorme prachtige tuin waar oma ieder vrij moment insteekt. '23 Juni is de open tuinen route al hoor, dus er moet nog van alles gebeuren' 

Met z'n 2en geven ze me een rondleiding door de tuin vol kamperfoelie, rododendron, rozen, tulpen, viooltjes en laten me ruiken aan de pindakaasboom. Siepels (uien) heeft oma ook, en basilicum voor in de sla. 'maar ik rooi ze niet hoor' zegt oma 'ik laat ze gewoon doorgroeien, anders komen er geen bloemen uit en dat vind ik juist mooi' 

Door de strenge winter zijn er helaas ook een aantal struiken en planten die hun felle kleuren voorgoed zijn kwijtgeraakt. Al sinds februari zat ze in over de vorst 'als het nou maar weer gaat bloeien, anders moet ik weer helemaal opnieuw beginnen' Gelukkig trekken veel planten langzaamaan weer bij, kan oma opgelucht ademhalen en kunnen wij er met zijn allen van genieten. 

Ik neem alle geuren, kleuren en schoonheid volledig in me op en voel de zon ondertussen gevaarlijk steken op mijn schouders. Gewapend met mijn oude camera, die ooit aan de vorige bewoners van deze tuin toebehoorde, schiet ik zoveel mogelijk plaatjes om dit moment en dit gevoel maar niet te hoeven vergeten. 

'Kon ik hier maar wonen' schiet er regelmatig door mijn hoofd. 'Daar zou ik wel voor tekenen, dit huis en deze tuin voelen altijd speciaal. Ieder ander mens zou het kleine huisje met de grond gelijk maken, en waarom ook niet? Het huisje komt uit 1842, is zeer klein, niet goed geïsoleerd, heeft geen verdiepingen en voldoet dus in niks meer aan de standaarden van tegenwoordig waar we zo aan gewend zijn. 

De immense lap grond wat erachter zit, waar een tweetal haasjes zich schuil houdt, geeft voldoende ruimte om er een nieuwe woning op te plaatsen. 

Maar ik denk er niet aan om het te slopen. Ik denk aan de geschiedenis van het schattige oude hutje op de hei, hoe hier een pas getrouwd stel is komen wonen zo'n 75 jaar geleden. Hoe de vrouw des huizes op blote voeten door het gras liep en de rozen water gaf. En aan hoe de heer des huizes er met zijn splinternieuwe camera foto's van maakte om dat moment nooit meer te hoeven vergeten. 

Bananen dozen vól zijn er gevonden nadat de heer en dame des huizes in de lijkwagen vertrokken naar de plek waarvan niemand weet waar het is of wat het zal zijn. Bananen dozen vol foto's van hun leven, hun verhaal, van toen ze nog toekomst plannen aan het beramen waren, van tot dat alles al bijna tot een einde kwam.

Jammer dat niemand had kunnen vermoeden dat ik graag al die dozen vol herinneringen had willen doorspitten tot ik er scheel van zou gaan kijken. Hoe hadden ze dat ook moeten weten, dat ik daar (toen nog 14? jaar) een enorme belangstelling voor zou hebben. Mijn ouders hadden het trouwens ook niet begrepen denk ik, ze zien me al aankomen. Ze hadden me verbijsterd aangekeken en vol ongeloof gevraagd 'Wat móet je ermee?? Waar wil je dat laten? Het is oude troep. Dat hoort op de vuilstort!' 

Maar mij lijkt het juist heerlijk, heerlijk om een kijkje te nemen in het leven van een echtpaar dat al geleefd heeft. Een stel wat geleefd heeft op de plek waar ik nú lig, van jong, pas getrouwd stel tot hulpbehoevende oudjes die langzaamaan aftakelden. Ik kijk naar links en zie de plek waar het echtpaar hun laatste rustplaats heeft gevonden. Tussen de struiken met een paar stenen een urn en een beeldje van 2 tortelduifjes erop. Elk ander beeldje hield het nooit lang vol, het viel er telkens af of raakte kapot. Maar deze niet, sinds de duifjes er staan hebben ze elke harde wind, regen, hagel of sneeuwbui overleefd. Fier en trots rechtop. 

Deze plek fascineert me. Deze plek schreeuwt om tuin feestjes met fakkels rond de vijver, lampions in de bomen, kampvuren, gelach, sterke verhalen en aangeschoten hikjes. 

Het hunkert naar verliefdheid, in het gras in slaap vallen om de volgende dag onder de muggen bulten wakker te worden, om speurtochten, water gevechten en stiekem seks tegen de eikenboom. (sorry oma) 

Deze plek ademt ruimte tot leven, het geeft me rust maar tegelijkertijd ook levenslust. Volop genieten tot ik duizelig word van geluk. 

Ik kan alleen maar hopen dat het leven zo loopt dat ik daar ook ooit kan wonen en de wensen van deze locatie in vervulling kan laten gaan. 

Een heel klein deel van de tuin en het huis. De analoge foto's zijn vanmiddag pas geschoten dus die volgen. 

Analoge pret IV (voor onze koningin)