De regenende boekenkast

Kleine, transparante druppen water spatten uiteen op mijn slaapkamerraam. Binnen enkele seconden worden de druppen aanzienlijk groter en tikken ze in grote getale en met veel kabaal de kleine drupjes kapot. Ik richt mijn ogen willekeurig op één druppel en volg zijn reis, hoe het langzaam zijn weg naar beneden vindt terwijl het een stuk of 3/4 andere bolletjes water met zich meeneemt.
Het doet me denken aan vroeger, als we met het gezin op een zaterdag in de auto stapten en gewoon ergens heen reden. Als het dan ging regenen kon ik ademloos naar alle druppels kijken die constant bleven vermenigvuldigen en in elkaar verdwenen.

Het doet me ook denken aan hoe ik op zo'n trieste dag als vandaag de boekenkast indook om een mooi boek uit te zoeken. Vaak had ik ze al meerdere keren uitgelezen en nam mijn moeder me soms mee naar de bibliotheek in de buurt. De geur die je dan tegemoet komt is bijna onbeschrijfelijk. De geur van papier, papier met duizenden woorden vol emotie, avontuur en verbeelding. Vier boeken mochten er per keer uitgezocht worden.
Meestal beoordeelde ik ze op de kaft, een mooie kaft staat gelijk aan een mooi verhaal, dat was de logica die ik hanteerde. En eerlijk gezegd werkt dat nog altijd een beetje zo.
Na een half uur had ik 4 mooie boeken tussen mijn tengere armpjes geklemd en was klaar om ze naar de balie te brengen, tót ik daar een prachtig boek zag staan. Ik weet ook nog precies waar hij stond, ergens achterin, tussen de grote kinderboeken. Het boek had een olijfgroene kaft en er stond een meisje op in een lichtroze jurkje. Met haar hondje huppelde ze door het gras en keek een beetje zielig. 'Ginny' stond er in grote, sierlijke letter op de voorkant. Dit boek moest beslist met mij mee naar huis, dus zette ik een van de andere boeken vlug terug in de stelling en nam 'Ginny' mee.

Bij thuiskomst nestelde ik me met van die grote, rode, meisjesachtige kussens bij de kachel in de keuken. Ik kreeg dan een bakje chips of iets anders lekkers en begon driftig te lezen.
Waar het boek precies over ging kan ik me niet eens meer herinneren, alleen nog korte vlagen. Iets over haar zus die naar de kermis vertrok en thuiskwam met een kapotte rok. Of dat Ginny gek was op catalogussen en dat haar zus zichzelf uiteindelijk in brand stak. Als ik eraan terug denk was het best een luguber verhaal voor iemand van acht.
Wat me, denk ik, zo intrigeerde aan het boek was dat het niet over de standaard onderwerpen ging die auteurs van kinderboeken steevast gebruiken. Het ging niet over school, juffen en meester. Niet over verliefdheid en lullige geheimpjes. Het ging over het leven en de harde werkelijkheid, de nare, lastige kanten ervan. Iets wat iemand van acht niet zo snel voorgeschoteld krijgt, dat maakte het zo ontzettend mysterieus, spannend, eng en ontroerend.

Ondertussen zijn de wolken nog steeds niet gestopt met huilen en begint de tafel waarop ik schrijf een beetje te bewegen. De wind neemt flink toe en in de verte voel je de storm aankomen. Het onweer is op weg, buiten is alles stil, je hoort alleen maar de wind die in hoge snelheid om je oren suist.
Goh, ik krijg nu best veel zin om me met grote, rode, meisjesachtige kussens bij de kachel te installeren en een goed boek te lezen. Ik duik maar eens mijn boekenkast in.

Fijne, regenachtige dag!

Oma, koffie, thee en mevrouwen

Om 10.20 vanochtend stond ik bij mijn opa en oma op de stoep. Vergezeld door mijn moeder die een krat vol koffiekannen, exotische theesoorten en Fryske dûmkes met zich meedroeg.
Vandaag was een belangrijke dag voor oma, na maanden zwoegen was er dan eindelijk de 'Open tuinen route' en konden we een x aantal mensen in de tuin verwachten. Mijn moeder en ik hadden aangeboden om dan koffie en thee te komen schenken, dus dat deden we dan ook. (Ook al was de 'we' in het verhaal snel verdwenen)

Het waait wel hard en ik zie de zorg in oma's ogen, 'zou er wel iemand komen? Heb ik al die stress voor niks gehad?' Daar komt het eerste groepje al aan, eerst de zwemvriendin, de buurvrouw en nog een kennis. Nou nu eerst maar wat eten. Bij elk klein geluid van buiten springt ze op; is er iemand? De buurman komt nog wat gerookte vis brengen, we eten broodjes die opa speciaal bij de bakker had gehaald en nadat we alles hebben opgeruimd stroomt de tuin ineens vol. Er wordt me, voor ik los ga, op het hart gedrukt dat ik erom moet denken dat ik iedereen in het gastenboekje laat schrijven die oma speciaal voor vandaag heeft uitgezocht. Ik beloof het haar.

Behendig giet ik een volle kan water in het reservaat en tel acht schepjes, het voelt best ambachtelijk, op deze manier koffie zetten. Door deze idiote gedachte moet ik een beetje om mezelf lachen, ambachtelijk, dan zou ik eerst de koffiebonen ook zelf moeten plukken. Enfin, de koffie loopt en terwijl ik een aantal gebloemde kopjes naar buiten breng komt daar alweer een groepje aangelopen. Het zijn twee vrouwen.
De ene valt me gelijk op, ze heeft een beetje een rood gezicht, overdreven getekende wenkbrauwen en door haar strakke witte regenjas lijkt ze net zo'n speelgoedpopje. Ik wacht tot de koffie klaar is en schenk haar een kop in. De andere vrouw die erbij zit valt me tot mijn schrik dan pas weer op en ik schenk ook haar haastig koffie in. Niks wat de dames te zeggen komt bij me aan. Ik blijf maar naar de wenkbrauwen kijken, ze zijn zó nep, waarom zegt niemand daar ooit wat van? Zou ze zelf geen wenkbrauwen hebben? Zou ze ze dan afscheren misschien? Waarom kan het me wat schelen? Ik stop ze gouw een Frysk dûmke toe mompel iets als 'vergeten jullie niet iets in het boekje te schrijven?' en ga naar binnen om water op te zetten.

Ik kijk door het raam naar buiten en zie een chique geklede dame, ze draagt een blauw colbert met bijpassende sjaal en gaat met regelmaat naar de kapper. Achter haar aan loopt een klein, grijs vrouwtje die ietwat verstrooit om zich heenkijkt als ik haar vraag of ze misschien ook koffie of thee wil. 'Ow ja graag!' Terwijl het water ondertussen staat te koken lopen de 2 nette dames verwonderd door de tuin. Er lopen nog meer groepjes door de tuin, geen idee wat ze er doen, sommige mensen doen er werkelijk een uur over om elk klein bloempje of plantje te bekijken.

Uiteindelijk komen de chique geklede mevrouw en verstrooide mevrouw, bij de wenkbrauw mevrouw en de mevrouw die ik steeds vergeet, zitten en bied ze wat te drinken aan. 'Hebben jullie wel al in het gastenboek geschreven?' Terwijl mevrouw Landman (zo heet de verstrooide mevrouw) in het boekje schrijft dompel ik een theezakje (winterglow) in het hete water. Mevrouw Landman is al 91 jaar oud maar haar ogen twinkelen nog steeds. Ze vraagt me belangstellend naar mijn opleiding, ze had net een aantal krantenknipsels zien hangen in opa zijn hok en vroeg zich af wat ik dan deed. Zelf kwam ze maandag in Hea! of dinsdag, dat weet je nooit met Hea! dus ik beloof haar eraan te denken. 'Al vóór 10 uur stonden ze op de stoep dus mijn haar zat nog helemaal op stront, maar ach ze kwamen ook niet voor mij uiteindelijk, ze kwamen voor de tuin'
91 jaar en nog zo fit en sprankelend, laten we hopen dat ik ook zo leuk oud word. :)

Oma is ondertussen druk bezig met het ontvangen van de tuingasten en ik waag me opnieuw aan het koffiezetapparaat en de waterkoker. De kannen raken snel leeg en de dûmkes zijn geliefd. De hele middag loop ik met vieze kopjes, schone kopjes, volle kannen, lege kannen heen en weer. Oma geniet van alle aandacht voor de tuin en je ziet haar sinds lange tijd weer ultiem stralen. Erkenning krijgen voor je werk heeft ieder mens zo nu en dan nodig, en nu door echte tuinliefhebbers is voor haar een geweldig cadeau.

Verder zijn er tal van mensen die ik deze middag naar de wc begeleid en elke keer zie je de verbazing op hun gezicht als ze het huis binnenstappen. Het staat vol met brocante kopjes, beeldjes, lijstjes, dingetjes. Vooral veel dingetjes. Maar na de kleine (of grote?) boodschap schop ik ze gewoon weer naar buiten want 1 tour is genoeg! Terwijl ik een lief uitziende man de wc wijs zegt hij me dat ik hem aan zijn dochter doe denken, Marieke heet ze. Als hij later weer buiten staat deelt hij deze gedachte nogmaals met zijn vrouw, ze beaamd dit en hij schat me in als een heel zacht meisje. Ik lach, en vraag 'hebben jullie al in het gastenboek geschreven?'

Na 3 uren is er al heel wat koffie en thee geschonken en is het eindelijk weer een beetje rustig in de tuin. Oma gaat even rustig zitten, schenk haar ook nog een kopje in. (want ik vind dat ze te weinig drinkt) Ze leest alle reacties die mensen in het gastenboek hebben geschreven en ik staar de tuin in.
Ik geniet er nog steeds evenveel van als de vorige keer toen ik er een verhaal over schreef, ik voel een constante vrijheid over me heen komen als ik daar ben. Eindeloos genieten kan ik als ik denk aan de kampeer feestjes die je er kunt houden. Als ik nu weer mijn wensen voor mijzelf en die tuin op ga noemen val ik in herhaling, maar deze gedachte zal zich blijven herhalen totdat het gebeurd.

Ik voel me sinds een aantal weken eindelijk weer een beetje mezelf. Ik denk even niet aan de lastige examenperiode, plannen die anders liepen dan gepland, een toekomst die anders loopt dan gehoopt en de vrij val waar ik me nu in bevind. Het doet er hier even niet toe. Ik schenk gewoon koffie, óf thee, dwing mensen in het gastenboek te schrijven en zie oma vanuit haar tenen genieten. Daar gaat het nu om, en om niks anders.

Liefs

ow en foto's volgen, maar ja zoals je weet, analoog duurt altijd even. 

Analoge zelfgeilerij

Op de koninginnedag vrijmarkt liep ik samen Ylse wat te snuffelen tussen het vergeelde speelgoed en versleten kleding. Beide gek van oude rommeltjes en we hielden ons oog extra op de camera's gericht. Toen zag ik ineens een Canon EOS 1000f, een analoog exemplaar, niet al te zwaar, niet al te duur en súper eenvoudig in gebruik. Heel wat anders dan ik gewend ben met mijn oude praktica, die moet je zelf opwinden en scherpstellen, maar zelfs dát hoefde niet met deze canon. Uiteraard kocht ik hem voor, volgens mij, 25 euro.
En niet te geloven! 5 kraampjes verderop kwamen we precies dezelfde tegen, deze zou natuurlijk van Ylse worden, en met wat gezwets kon ze hem meenemen voor maar 15 euro. Koopjes! Daar zijn we gek op.

Na 4 weken heb ik er dan eindelijk een nieuwe batterij voor gekocht, want die was natuurlijk weer leeg. Die middag heb ik gelijk 3 rolletjes volgeschoten, ik moest gewoon weten hoe hij het deed en wat eruit zou komen. Helaas was er niemand in de buurt die even voor me op de foto wou, vandaar de constante aanwezigheid van mijn hoofd op iedere foto.

Binnenkort komen er meer, veel meer, zonder twijfel. Het is nou eenmaal een feit als je analoog schiet, je even geduld moet hebben met de ontwikkeling van de rolletjes.

Liefs!