De prinses met het lange zwarte haar.

Onderbroekjes met roze hartjes, sterretjes en een strikje voorop. Knuffels, foto's, voorleesboekjes en het A4'tje met stickers voor het plassen. En je geur. Die hele eigen geur. Dagelijkse dingen maar vandaag zijn ze voor het laatst. Die laatste keer die ik maar voor me uit bleef schuiven.

Ik haal je bedje af en zie een bobbel onder de dekens. Vraag me af wat er deze keer onder zal liggen. Je blauwe frozen jurkje die je kreeg voor Sinterklaas, je favoriete zwarte balletschoentjes, een knuffel en een paars elastiekje.

Het ligt er inmiddels al ruim een maand want al die tijd heb ik je kamertje op zolder niet bezocht. Ik barst in huilen uit en lach door de tranen heen. Ik lach om die keer dat je pyjamabroek omhoog was gekropen en je er heilig van overtuigd was dat je in 1 nacht heel veel was gegroeid. Ontkennen dat het nooit moeizaam ging tussen ons zou een leugen zijn, maar je niet meer zien geeft me hartzeer. 

Ook al staat je bedje er vanaf vandaag niet meer en zul je hier waarschijnlijk nooit meer komen.. het blijft voorlopig nog even jouw kamertje.
Bedankt voor je humor, gezelligheid en liefde, prinses met het lange zwarte haar. 

Frank de Groot

Van grote hoogte kijk ik neer
op zwart met zilvergrijze plukken.
Ingevallen wangen, scheve tanden,
klein geslacht. Één paar ogen met
twee persoonlijkheden

Hij spat uit elkaar van een niet te
stoppen verlangen.
Geen weg terug. Hij is niet meer
te redden.

Van de kronkel in zijn hoofd wist
ik het bestaan. Van de ongeneeslijke
ziekte was ik te laat op de hoogte.
Eeuwige liefde werd eindig en wreed.

Paniek, radeloos, opgelucht en nu
rennend de uren door. Stampend op
de grond in een poging de aarde te
voelen.

Dagelijkse lijken rollen er uit de kast
en ik stap er overheen tot de stapel
te hoog wordt en ik ze 1 voor 1 begraaf.
Probeer te begraven.

Ik weet niet wat ik met je moet. Laat me
koud en maakt me witheet.
Wil de kruk onder je strop vandaan schoppen
en mijn schouders ophalen.

Nieuw zeer

Het bed afgehaald, de kussens
opgeschud. Haren opgezogen en
het nalatenschap weggepoetst.

Kasten leeggeruimd, iets laten
sneuvelen, voor tranen weggevlucht.
De container op de stoep gezet,
vuilniszakken met nieuw zeer.

Eindeloze getypte brieven met
eindeloze leugens erop gedrukt.
Het is klaar, maar vraag me af,
was het ooit wel begonnen?