Fuck me, I'm a female
geschreven door Roos Pollmann
Roos wil even geen relaties meer,
slechts ongecompliceerde seks.
Een probleem, Roos is een vrouw.
De hysterie giert door m'n lijf. Ben ik verliefd? Is dit hem? Zou mijn moeder hem leuk vinden? Waarom laat ik alles uit mijn handen vallen? Ik wil dit helemaal niet! Waarom ben ik opeens fucking gestresst?! Eindelijk was ik op een punt dat ik relaxt kon blijven. Ik was erin geslaagd om er niks bij te fantaseren. Om de hormonen te onderdrukken met een sterke wil. Om na een wilde nacht gewoon te denken: 'Ja was leuk, we zien wel'. Om door te gaan met mijn leven met maar één focus: ik. Maar toen kwamen de vriendinnen: 'Oh wat leuheuk!', 'Volgende week ben jij verliefd, jaha!', 'Oh, hij is vet leuheuk!', 'Ga je afspreken? Ja, ja!'. En toen smste hij. En toen werd ik nog zwakker door the time of the month. En toen was het gedaan: Roos is een hersendode mongol.
Na een relatie van drie jaar had ik het wel even gezien dat samenzijn, afhankelijk zijn, rekening houden met, denken aan een ander. Bleh. Het was tijd voor mezelf. Ikke, ikke, ikke en de rest kan even stikken. Maar m'n lichaam had zin in seks, dus ik wilde seks. Seks zonder gedoe. Niet met de eerste de beste; met een leuke jongen. Maar de combi leuke jongen én seks én zonder gedoe gaat dus niet als vrouw.
Je ziet een leuke jongen. Rrrrrrrrrrt, daar ga je. Vrouwen hoeven maar één seconde te constateren dat een jongen leuk is en ze zien al een heel leven met hem voor hun ogen voorbij razen. Daten. Seks. Goeie gesprekken. Samenwonen. Leuke, knappe kinderen. Een bank kopen. Trouwen. Koffiedrinken met zijn moeder. Ruzie. Samen huilen. Vakantie. Samen oud worden. Nog net niet zijn begrafenis. Zeer vermoeiend en wat moet je ermee. Belachelijk onrealistisch en storend. Keihard onderdrukken die hap.
Dan is het gelukt, yes! Ongecompliceerd mee naar huis en seksen met een leuke gast. Lekker ongecompliceerd, lekker ongecompliceerd, lekker... Woooeeeesh, daar gaan we weer. De hormonen gieren door je vrouwenlijf. Nesteldrang, vastklampen, blijf bij mij. Maar dat wil ik niet. Nee, neen! Ik wil niet verliefd worden of iets wat erop lijkt door een overdosis hormonen. Onderdrukken, onderdrukken.
Dan sta je buiten, zonder dat je iets belachelijks hebt gezegd als 'ik hou van je' en er belt een enthousiaste, gevoelige vriendin. Aaaaaaah, daar ga je. Hysterie sleurt je mee en overtuigt je ervan dat hij fantastisch is. Onderdrukken, onderdrukken, onderdrukken, onderdrukken. Dan krijg je een sms van hem. Nee, nee. Ja, ik sms terug.
In een wankelende, hysterische toestand probeer ik te focussen op de dingen die ik moet doen. Wat moet ik doen? Ohja... ik ging wat schrijven over... Ik weet het niet meer. En dan word je ook nog ongesteld. En dat was het einde van het leven van Roos. Ze crepeert langzaam in een hoekje door de ziekte die vrouw heet. Onze lieve dochter, zus en vriendin Roos had nog één laatste wens en dat is terugkomen in het lichaam van een homoseksuele man.
