Saturday, October 27, 2012

Mijn, mijn, mijn!

Voor me staan lege dozen, lege verhuisdozen. Precies een week geleden is er spontaan besloten om te gaan verhuizen. Waarom? ach het was goedkoop, mooi, een spannende nieuwe ervaring en De Ridder. Precies een week geleden dat ik vol enthousiasme alle woonbladen in huis door spitte, de ikea website verslond en in de auto sprong op weg naar de kringloop. In mijn hoofd zag ik al helemaal voor me hoe het eruit zou komen te zien en wist ik precies wat ik mee wou nemen en hoe ik het zou stylen.

En nu staan er lege dozen voor me en heb ik geen idee meer wat er wel en niet mee moet. De Ridder heeft uiteraard ook een lading aan meubels en (rotzooi) spullen. Die niet helemaal in mijn plaatje passen. En toch staan ze er, in het huis, ons huis en dat is oke. Maar ik vind mijn spullen gewoon veel mooier, witter, strakker en vooral, van mij. Ze zijn van mij, mijn omgeving maakt mij mij. Mijn spullen, mijn dingetjes, verzamelingen, porseleinen kopjes, opgezette hermelijntjes, kristallen flessen, schilderijtjes en alle andere spulletjes. Die laten me thuis voelen.

Maar zijn grote meubels even belangrijk als alle kleine spulletjes? Wegen ze op tegen De Ridder? Ik denk het niet. Ik weet het niet. Ik heb nooit eerder met iemand gewoond behalve mijn gezin en die keer met die huisgenoot from hell die via internet mensen oplichtte en die ik toen heb aangegeven bij de politie op het moment dat ik dat huis verliet. Enfin.
Zijn meubels staan er nu en die zijn misschien lang zo mooi niet als die van mij, zijn bed staat er nu die misschien lang zo lekker niet slaapt als die van mij. Maar in mijn bed ligt geen Ridder en die van hem wel, dus ik denk dat ik er gewoon lekker naast ga liggen. Dan zet ik wel gewoon mijn porseleinen kopje op zijn nachtkastje, dan wordt het vast uiteindelijk óns porseleinen kopje op óns nachtkastje.


Monday, October 15, 2012

Voorheen was ik alleen - dag 6

Voorheen was ik alleen, alleen geboren uit z'n twee. Voorheen was het gemakkelijk om te zijn maar alleen is ook maar alleen. Herinnering vorm je met een ander. Maar valt die weg dan vormt het niet meer, onthoud je het alleen. Tegenwoordig is alles samen. Wordt er geboren uit z'n twee. Alsof iedere stap één richting opgaat, afzonderlijk maar toch met z'n twee. Een eigen wil maar ook die wil samen, en weet ik nu; samen is beter dan alleen.