Om 10.20 vanochtend stond ik bij mijn opa en oma op de stoep. Vergezeld door mijn moeder die een krat vol koffiekannen, exotische theesoorten en Fryske dûmkes met zich meedroeg.
Vandaag was een belangrijke dag voor oma, na maanden zwoegen was er dan eindelijk de 'Open tuinen route' en konden we een x aantal mensen in de tuin verwachten. Mijn moeder en ik hadden aangeboden om dan koffie en thee te komen schenken, dus dat deden we dan ook. (Ook al was de 'we' in het verhaal snel verdwenen)
Het waait wel hard en ik zie de zorg in oma's ogen, 'zou er wel iemand komen? Heb ik al die stress voor niks gehad?' Daar komt het eerste groepje al aan, eerst de zwemvriendin, de buurvrouw en nog een kennis. Nou nu eerst maar wat eten. Bij elk klein geluid van buiten springt ze op; is er iemand? De buurman komt nog wat gerookte vis brengen, we eten broodjes die opa speciaal bij de bakker had gehaald en nadat we alles hebben opgeruimd stroomt de tuin ineens vol. Er wordt me, voor ik los ga, op het hart gedrukt dat ik erom moet denken dat ik iedereen in het gastenboekje laat schrijven die oma speciaal voor vandaag heeft uitgezocht. Ik beloof het haar.
Behendig giet ik een volle kan water in het reservaat en tel acht schepjes, het voelt best ambachtelijk, op deze manier koffie zetten. Door deze idiote gedachte moet ik een beetje om mezelf lachen, ambachtelijk, dan zou ik eerst de koffiebonen ook zelf moeten plukken. Enfin, de koffie loopt en terwijl ik een aantal gebloemde kopjes naar buiten breng komt daar alweer een groepje aangelopen. Het zijn twee vrouwen.
De ene valt me gelijk op, ze heeft een beetje een rood gezicht, overdreven getekende wenkbrauwen en door haar strakke witte regenjas lijkt ze net zo'n speelgoedpopje. Ik wacht tot de koffie klaar is en schenk haar een kop in. De andere vrouw die erbij zit valt me tot mijn schrik dan pas weer op en ik schenk ook haar haastig koffie in. Niks wat de dames te zeggen komt bij me aan. Ik blijf maar naar de wenkbrauwen kijken, ze zijn zó nep, waarom zegt niemand daar ooit wat van? Zou ze zelf geen wenkbrauwen hebben? Zou ze ze dan afscheren misschien? Waarom kan het me wat schelen? Ik stop ze gouw een Frysk dûmke toe mompel iets als 'vergeten jullie niet iets in het boekje te schrijven?' en ga naar binnen om water op te zetten.
Ik kijk door het raam naar buiten en zie een chique geklede dame, ze draagt een blauw colbert met bijpassende sjaal en gaat met regelmaat naar de kapper. Achter haar aan loopt een klein, grijs vrouwtje die ietwat verstrooit om zich heenkijkt als ik haar vraag of ze misschien ook koffie of thee wil. 'Ow ja graag!' Terwijl het water ondertussen staat te koken lopen de 2 nette dames verwonderd door de tuin. Er lopen nog meer groepjes door de tuin, geen idee wat ze er doen, sommige mensen doen er werkelijk een uur over om elk klein bloempje of plantje te bekijken.
Uiteindelijk komen de chique geklede mevrouw en verstrooide mevrouw, bij de wenkbrauw mevrouw en de mevrouw die ik steeds vergeet, zitten en bied ze wat te drinken aan. 'Hebben jullie wel al in het gastenboek geschreven?' Terwijl mevrouw Landman (zo heet de verstrooide mevrouw) in het boekje schrijft dompel ik een theezakje (winterglow) in het hete water. Mevrouw Landman is al 91 jaar oud maar haar ogen twinkelen nog steeds. Ze vraagt me belangstellend naar mijn opleiding, ze had net een aantal krantenknipsels zien hangen in opa zijn hok en vroeg zich af wat ik dan deed. Zelf kwam ze maandag in Hea! of dinsdag, dat weet je nooit met Hea! dus ik beloof haar eraan te denken. 'Al vóór 10 uur stonden ze op de stoep dus mijn haar zat nog helemaal op stront, maar ach ze kwamen ook niet voor mij uiteindelijk, ze kwamen voor de tuin'
91 jaar en nog zo fit en sprankelend, laten we hopen dat ik ook zo leuk oud word. :)
Oma is ondertussen druk bezig met het ontvangen van de tuingasten en ik waag me opnieuw aan het koffiezetapparaat en de waterkoker. De kannen raken snel leeg en de dûmkes zijn geliefd. De hele middag loop ik met vieze kopjes, schone kopjes, volle kannen, lege kannen heen en weer. Oma geniet van alle aandacht voor de tuin en je ziet haar sinds lange tijd weer ultiem stralen. Erkenning krijgen voor je werk heeft ieder mens zo nu en dan nodig, en nu door echte tuinliefhebbers is voor haar een geweldig cadeau.
Verder zijn er tal van mensen die ik deze middag naar de wc begeleid en elke keer zie je de verbazing op hun gezicht als ze het huis binnenstappen. Het staat vol met brocante kopjes, beeldjes, lijstjes, dingetjes. Vooral veel dingetjes. Maar na de kleine (of grote?) boodschap schop ik ze gewoon weer naar buiten want 1 tour is genoeg! Terwijl ik een lief uitziende man de wc wijs zegt hij me dat ik hem aan zijn dochter doe denken, Marieke heet ze. Als hij later weer buiten staat deelt hij deze gedachte nogmaals met zijn vrouw, ze beaamd dit en hij schat me in als een heel zacht meisje. Ik lach, en vraag 'hebben jullie al in het gastenboek geschreven?'
Na 3 uren is er al heel wat koffie en thee geschonken en is het eindelijk weer een beetje rustig in de tuin. Oma gaat even rustig zitten, schenk haar ook nog een kopje in. (want ik vind dat ze te weinig drinkt) Ze leest alle reacties die mensen in het gastenboek hebben geschreven en ik staar de tuin in.
Ik geniet er nog steeds evenveel van als de vorige keer toen ik er een verhaal over schreef, ik voel een constante vrijheid over me heen komen als ik daar ben. Eindeloos genieten kan ik als ik denk aan de kampeer feestjes die je er kunt houden. Als ik nu weer mijn wensen voor mijzelf en die tuin op ga noemen val ik in herhaling, maar deze gedachte zal zich blijven herhalen totdat het gebeurd.
Ik voel me sinds een aantal weken eindelijk weer een beetje mezelf. Ik denk even niet aan de lastige examenperiode, plannen die anders liepen dan gepland, een toekomst die anders loopt dan gehoopt en de vrij val waar ik me nu in bevind. Het doet er hier even niet toe. Ik schenk gewoon koffie, óf thee, dwing mensen in het gastenboek te schrijven en zie oma vanuit haar tenen genieten. Daar gaat het nu om, en om niks anders.
Liefs
ow en foto's volgen, maar ja zoals je weet, analoog duurt altijd even.
No comments:
Post a Comment