De regenende boekenkast

Kleine, transparante druppen water spatten uiteen op mijn slaapkamerraam. Binnen enkele seconden worden de druppen aanzienlijk groter en tikken ze in grote getale en met veel kabaal de kleine drupjes kapot. Ik richt mijn ogen willekeurig op één druppel en volg zijn reis, hoe het langzaam zijn weg naar beneden vindt terwijl het een stuk of 3/4 andere bolletjes water met zich meeneemt.
Het doet me denken aan vroeger, als we met het gezin op een zaterdag in de auto stapten en gewoon ergens heen reden. Als het dan ging regenen kon ik ademloos naar alle druppels kijken die constant bleven vermenigvuldigen en in elkaar verdwenen.

Het doet me ook denken aan hoe ik op zo'n trieste dag als vandaag de boekenkast indook om een mooi boek uit te zoeken. Vaak had ik ze al meerdere keren uitgelezen en nam mijn moeder me soms mee naar de bibliotheek in de buurt. De geur die je dan tegemoet komt is bijna onbeschrijfelijk. De geur van papier, papier met duizenden woorden vol emotie, avontuur en verbeelding. Vier boeken mochten er per keer uitgezocht worden.
Meestal beoordeelde ik ze op de kaft, een mooie kaft staat gelijk aan een mooi verhaal, dat was de logica die ik hanteerde. En eerlijk gezegd werkt dat nog altijd een beetje zo.
Na een half uur had ik 4 mooie boeken tussen mijn tengere armpjes geklemd en was klaar om ze naar de balie te brengen, tót ik daar een prachtig boek zag staan. Ik weet ook nog precies waar hij stond, ergens achterin, tussen de grote kinderboeken. Het boek had een olijfgroene kaft en er stond een meisje op in een lichtroze jurkje. Met haar hondje huppelde ze door het gras en keek een beetje zielig. 'Ginny' stond er in grote, sierlijke letter op de voorkant. Dit boek moest beslist met mij mee naar huis, dus zette ik een van de andere boeken vlug terug in de stelling en nam 'Ginny' mee.

Bij thuiskomst nestelde ik me met van die grote, rode, meisjesachtige kussens bij de kachel in de keuken. Ik kreeg dan een bakje chips of iets anders lekkers en begon driftig te lezen.
Waar het boek precies over ging kan ik me niet eens meer herinneren, alleen nog korte vlagen. Iets over haar zus die naar de kermis vertrok en thuiskwam met een kapotte rok. Of dat Ginny gek was op catalogussen en dat haar zus zichzelf uiteindelijk in brand stak. Als ik eraan terug denk was het best een luguber verhaal voor iemand van acht.
Wat me, denk ik, zo intrigeerde aan het boek was dat het niet over de standaard onderwerpen ging die auteurs van kinderboeken steevast gebruiken. Het ging niet over school, juffen en meester. Niet over verliefdheid en lullige geheimpjes. Het ging over het leven en de harde werkelijkheid, de nare, lastige kanten ervan. Iets wat iemand van acht niet zo snel voorgeschoteld krijgt, dat maakte het zo ontzettend mysterieus, spannend, eng en ontroerend.

Ondertussen zijn de wolken nog steeds niet gestopt met huilen en begint de tafel waarop ik schrijf een beetje te bewegen. De wind neemt flink toe en in de verte voel je de storm aankomen. Het onweer is op weg, buiten is alles stil, je hoort alleen maar de wind die in hoge snelheid om je oren suist.
Goh, ik krijg nu best veel zin om me met grote, rode, meisjesachtige kussens bij de kachel te installeren en een goed boek te lezen. Ik duik maar eens mijn boekenkast in.

Fijne, regenachtige dag!