Vertrouwen

Volgens mij was ik 17 toen ik op bezoek was bij mijn grootouders en we heerlijk zaten te rommelen aan de grote tafel. Oma toverde verschillende doosjes uit de kasten en ook uit de slaapkamer kwam het een en ander tevoorschijn. Mijn opa en oma zijn altijd extreem vrijgevig geweest. Als mijn oma eens iets nieuws liet zien wat ze had gevonden op de rommelmarkt en ik zei vervolgens 'mooi' dan was oma's volgende reactie standaard 'wil je het hebben? Mag wel hoor!'  'Nee hoor oma, dat hoeft niet, nee echt niet' was dan steevast mijn antwoord.

Maar dit keer was het anders.

Terwijl we oude liefdebrieven aan het lezen waren, kaartjes van vroegere popsterren bekeken en foto's van over-overgrootouders inspecteerden kwam er ook een doosje sieraden aan bod. Oma had door de jaren heen verschrikkelijk veel ringen, armbanden, horloges, ketting en broches verzameld en vroeg aan mij of ik iets uit wilde zoeken. Weer was ik er van overtuigd dat ik niet iets zou vinden naar mijn smaak want ach, ik draag toch bijna nooit sieraden. 

Tot ik een ketting zag met een parfumflesje eraan. Het was een zware, beetje koperkleurige ketting. Ik draaide het dopje eraf en rook eraan. Wauw er zit gewoon nog een parfumgeur in, en wat een heerlijke! 

Deze ketting had mijn oma ooit cadeau gedaan aan mevrouw Trouw, of Betty zoals ze haar noemden. Leen en Betty was het echtpaar wat jaren in het huis heeft gewoond waar mijn opa en oma nu zo gelukkig zijn. De grote (inmiddels bijna overleden) boom achterin de tuin heeft Betty ooit geplant en Leen fotografeerde dit met zijn Practica camera die ik na zijn dood dan weer kreeg van mijn opa. 

Het echtpaar heb ik zelf nooit echt gekend. Ik herinner me nog toen Betty leefde, dat ze mijn oma constant vroeg wie ik ook alweer was en ze overleed niet lang daarna. Leen heeft nog wel een aantal jaren geleefd maar helaas takelde hij verschrikkelijk af tot hij niet meer zelfstandig kon leven. In mijn beleving heeft hij niet lang meer geleefd op het moment dat besloten werd dat hij naar een verzorgingstehuis moest. 

Toch voel ik sinds dat moment een sterke connectie met dit echtpaar. 'S zomers lag ik bij mijn opa en oma in de tuin te zonnen, naast de begraven urnen van deze vorige bewoners met daarnaast een beeldje van tortelduifjes. Ik lag daar dan, met haar ketting foto's te maken van de tuin, met zijn camera. Ik was/ben zo verliefd op die tuin, voor mij heeft die tuin iets heel speciaals wat verder gaat dan mooie bloemen en planten. Kantjes vol heb ik erover geschreven.

En waarschijnlijk voelen zij ook nog iets bij mij. Dat is even een compleet ander verhaal en zelfs voor mij nog erg onwerkelijk dus dat komt een andere keer. 

Maar de aanleiding naar deze blog was een geur die ik vandaag rook. Vorige week had ik een aantal producten besteld van lush cosmetics. Terwijl ik het uitpakte zag ik ook nog iets extra's, een solid parfum noemen ze het. Ik draaide de deksel eraf en terwijl ik er met mijn vinger in roer schieten er ineens weer allerlei herinneringen door mijn hoofd. Het is dé geur. Het is serieus gewoon dé geur die in het parfumflesje zat. Helemaal gelukkig en blij ben ik hiermee want ik had nooit gedacht dat ik zo'n oude geur ooit nog zou vinden. Het is overduidelijk niet het origineel maar ik ruik nu constant naar herinneringen en dat is fantastisch.

04-01-2015